Bikini atol, Marshall eilanden
Een piepklein atol van 6 km² in Micronesië en deel van de Marshall eilanden. Bikini atol was de plaats van de twee eerste testen met atoombommen. De plaats was uitgekozen, omdat de Verenigde Staten er huiverig voor waren om testen op hun eigen grondgebied, met mogelijke gevolgen voor de eigen inwoners, uit te voeren. In 1946 werden hier onder de codenaam Operation Crossroads eerst de Abel en daarna de Bakertest uitgevoerd met dezelfde bommen als bij Nagasaki was gebruikt. De testen waren bedoeld om te onderzoeken wat het effect van atoombommen op oorlogsschepen was. Hiervoor waren een aantal verouderde Amerikaanse en buitgemaakte Duitse en Japanse schepen ingevaren. De originele bewoners van Bikini atol werden gedwongen te verhuizen met als argument dat de testen waren bedoeld 'the good of mankind and to end all world wars'.
Er zouden hier nog 21 testen volgen. De beroemdste was wel de Bravo-test op 1 maart 1954. Het was een test van een praktisch hanteerbare waterstofbom. De explosie had een kracht van 15 Mt, bijna duizend maal meer dan de bom op Hiroshima. Een cynische detail is nog dat de verplaatste bewoners door een ongunstige windrichting tijdens de test getroffen werden door fallout van de explosie. De testen werden in 1958 beëindigd.
De Verenigde Staten verklaarden Bikini atol in 1968 weer bewoonbaar, waarop een deel van de oorsponkelijke bewoners terugkeerde. De Atomic Energy Commission verklaarde: 'There's virtually no radiation left and we can find no discernible effect on either plant or animal life.' Een aantal jaren later bleken de bewoners echter ernstig radioactief besmet, vooral met het gevaarlijk strontium-90. Hierop werden de bewoners weer elders gehuisvest. Het laatste onderzoek uit 1998 concludeerde: 'Provided that certain remedial measures are taken, Bikini Island could be permanently reinhabited.'
Locatie van Bikini atol in het noordelijk deel van de Stille Oceaan.
